19-07-2009 @ 12:28
door Evert Wilbrink
Hieronder een deel van het artikel april 2009, dat ook gepubliceerd in Het Platenblad is gepubliceerd. Evert is in het verleden o.a. betrokken geweest bij de basis van de vele boeiende muziekverhalen in het Veronicablad (vanaf 1972, was o.a. labelmanager bij Ariola in de jaren '70, muziekliefhebber en vooral ook een geweldig schrijver, of zoals Willem van Kooten zegt: 'geniaal warhoofd'.
Evert mailde mij enkele van zijn geweldige verhalen en een deel van één van die verhalen staat hieronder, het komplete verhaal staat op de website: www.muziek-management.nl
Wat is er met de Muziek gebeurd?
In een zee van slecht nieuws hoor ik om halfzes vanochtend op de radio, onderweg in de auto terug van Deborah’s school, dat de makers van de Blackberry tegen alle verwachting in een 20% hogere winst gemaakt hebben dan ze voor het laatste kwartaal verwacht hadden. 25 miljoen mensen hebben inmiddels een ‘smart foon’ van het merk Blackberry en weet niet hoeveel hebben er één die er een beetje op lijkt.
Toen Hennie van Kuijeren in 2002 afscheid nam als directeur van EMI Nederland, traditioneel een van de twee grootste muziekmerken in Nederland (BMG, Sony en Warner’s zijn relatief nieuwelingen), waarschuwde hij voor ‘het mobieltje’ als de grootste bedreiging voor de muziekindustrie. Ik heb daarna niemand meer over de mobiele telefoon als potentiële ‘killer’ van de muziekbiz gehoord, het gaat altijd over piraterij en illegaal downloaden, nieuwe zakelijke modellen en ‘tijdig inspelen op de trends’. Maar ik heb zomaar het idee dat we naar Hennie hadden moeten luisteren en dat al het kip-zonder-kop geren om een deuk te maken bij iTunes of in de beltoonmarkt, tevergeefs, te vroeg of te ondoordacht geweest is.
Is Rock ‘n Roll hartstikke dood of zijn we ouwe lullen met heimwee naar onze gouwe ouwe tijd, de hits van gisteren?
In de jaren zestig en zeventig was muziek ons leven en draaide ons leven om de muziek. Muziek was onze passie, onze hartslag, onze adem. Er ging geen dag voorbij zonder dat we weer een nieuwe sensationele single op de radio hoorden. De hits bleven uit de grond springen. De kettingzaagbromtoon aan het begin van “I Feel Fine” liet de knopen van m’n hemd springen. Bij “When A Man Loves A Woman” van Percy Sledge voelde ik mijn hart krimpen. Het zinderende intro van “Won’t Get Fooled Again” liet me over m’n hele ruggegraat huiveren. Het loopje van “Sunshine Of Your Love” bleef ik dagenlang neuriën tot iedereen om me heen er gek van werd. Of was het “You Did It Again” van de Soft Machine? Het intro van Hendrix’ “All Along The Watchtower” op ‘repeat’ gaf me een stoot meer adrenaline dan je je maar voor kan stellen. Motown, Liverpool, de New Yorkse Tin Pan Alley hitfabriek en Swinging London lieten me dag in dag uit uit m’n dak gaan.
Vandaag de dag is mijn leven nog steeds een leven vol muziek, maar de wereld om me heen lijkt er schijt aan te hebben. En de nieuwe liedjes waar ik voor val zijn kleiner en breekbaarder dan ooit. Ik raak verliefd op een ‘murder-ballad’, een zwartgallig nummer als “If I Had A Gun” van de Rhythm Angels, Buddy & Julie Miller’s intens trieste “Don’t Say Goodbye”. Liedjes die ik voor mezelf houd, terwijl ik vroeger voor “Get Off My Cloud” van de Stones, James Brown’s “It’s A Man’s World” of Gene Pitney’s “24 Hours From Tulsa” de stereo naar 11 joeg en de ramen open zette om de buren wakker te maken. M’n ouwe huisarts in Koedijk, André Groothuis, die verder weg aan de Kanaaldijk woonde, spreekt er nog schande van. Z’n ramen trilden van Meatloaf’s “Paradise By the Dashboard Light”, Kate Bush’s “Wuthering Heights” en “Knockin’ on Heaven’s Door” door Guns & Roses. Hoewel, ik herinner me dat-ie ooit een tuinfeestje gaf waarvandaan de lange versie van “Knockin’ on Heaven’s Door” loeihard onze kant op waaide en mijn ex zwaar over de rooie ging. Ruim door de geluidsbarrière!
Muziek is nog steeds superbelangrijk. Niet alleen als voer voor de ziel, maar ook economisch. Meer dan ooit. Er wordt een hoop geld aan concertkaartjes uitgegeven, veel meer dan vroeger. Paradiso kostte nooit meer dan tien gulden, nu is honderd Euro voor een stadionstoeltje gemeengoed. Er worden miljoenen uitgekeerd voor muziek in films, TV-series, commercials en voor het draaien op de radio. En SENA incasseert steeds meer van wat je in de kroeg, bij de groenteboer of de tandarts hoort. Maar de verkoop van ‘plaatjes’, van de CD, keldert al een paar jaar lang gestadig naar benee. Zonder dat ‘downloads’ de gemiste omzet compenseren: zes, zeven, hooguit acht procent wereldwijd wordt betaald - in Nederland, schat ik, drie van de honderd. Sinds de Philips gloeilampenfabriek haar muziekgigant PolyGram aan Universal verkwanseld heeft, omdat Boonstra c.s. dachten met CD-kopieerapparaten meer koerswaarde voor de aandeelhouders op te kunnen bouwen, kalft de verkoop van geluidsdragers af. Zijn downloaden en kopiëren de oorzaken of worden er gewoon geen opgelegde hits meer geboren? Van die singles die onze oosterburen hun ‘Aha Erlebniss’ bezorgden en ons de ‘buzz’ van een driedubbele espresso? Nummers als “Cathy’s Clown” van de Everly Brothers; “Born To Be Wild” van Steppenwolf; the Loving Spoonful met “Summer In The City”! Of is het mobieltje er echt schuld aan?
Via verdachte websites, die miljoenen aan advertenties binnenhalen over de rug van De Muzikant, en via peer-to-peer netwerken, kan iedereen vandaag de dag bijna alles gratis en voor niets binnenhalen. Misschien niet Gurf Morlix’ laatste CD of die van de Kampense groep Swelter, maar er ligt overweldigend veel geweldigs zo voor het oprapen. Het grote publiek krijgt langzamerhand de indruk dat muziek gratis, ‘umsonst’, vrij is, zo ‘free’ als ‘love’ in de ‘sixties’. Dat je niet voor de dokter of de eerste hulp hoef te betalen vind ik normaal, maar dat een beetje muzikant in Europa er een tweede, en hier in de VS een tweede of derde baantje bij moet zoeken om gratis de muziek te kunnen maken waar jij en ik om zitten te springen…. Dat gaat me te ver.............
vervolg op: www.muziek-management.nl
er volgen nog meer verhalen van Evert!